Ile to człowiek się nasłucha o kulturze Polaków na obczyźnie. Fakt, nie tak znów mało zachowuje się tak by jednak tak negatywną opinię potwierdzać. Kiedyś płynąłem promem, a że do kraju za wodami Bałtyku to sobie słuchałem co też ludzie sobie tam gadają. Od razu rozpoznawałem ziomków, ano po wulgaryzmach. Wiadomo, że przekleństwa lecą wszerz i wzdłuż całego globu, ale jakże na tle innych pogawędek wypadli krajanie ze swoim ograniczonym słownictwem. To było przykre, bardzo przykre. Natomiast nie o tym dziś chciałem…
Stoję sobie grzecznie do kasy w sklepie zoologicznym, trzymając w łapkach saszetki i chrupki dla moich futer. Moją uwagę zwrócił pewien chłopiec. Francuzki wydał mnie się ten język. Patrzę sobie jak ów chłopiec z jedną, słownie jedną sztukę, chruoki minikoście przysmaku dla psów biegnie do mamy. Przy mamie możej ojciec, może nie, ale z wyglądu mężczyzna. Po chwili chłopiec odwraca się i na oczach swych rodziców, opiekunów, rzuca tą kostką w półki. Następnie cała rodzinka odchodzi.
Generalnie mnie zamurowało…
Podobnie jak w 1999 byłem w wiedniu i widziałem jeden z tamtejszych dworców kolejowych. Podobnów wówczas Warszawa Centralna to smród, bród i ubóstwo, ale stan czystości w Wiedniu podniósł mnie na duchu.
Pomimo kulturanie ułomnych, mamy czym się chwalić, mamy swoją wartość.
Radosław Morek - takie tam blogowe zapiski... 
Po przeczytaniu tej notki nasuwa mi się na myśl jeden cytat, mianowicie „nieprzyjemni ludzie się nie liczą” ._.
Niestety rzecz w tym, że choć można tak uznać co było znaczące w obliczu wagi oddziaływania. Niestety „nieprzyjemni ludzie” kreują wizerunek, nasz wizerunek 😦