Wiosna idzie

Oj idzie, idzie, choć jeszcze, przy najmniej do nas, nie doszła. Czekam na pierwsze oznaki i fotołowy, już tym razem wiosenne. Skąd jednak wiem, że ta wiosna idzie?… bo dziś realizuję „wiosenne” porządki. Wiecie sami, podłogi, meble, koty, okna, no koty nie, one asystują i pełnią rolę przedstawicieli GUSu. Liczą skrupulatnie ile litrów wody, ścierek, ile czasu, ile na raz osób, no chyba, że śpią albo wygrzewają się w słoneczku. Spryciarze, umyłem szybę :D. Wszystko byłoby super i ekstra, spacer do tego, ale dziś urodzinowe przyjęcie mojego syna. Fakt urodziny miał w lutym, ale jakoś tak wyszło, lecz wczoraj mój syn zaliczył 38,9 st.C i leżał w łóżku co z reguły nawet w chorobach mu się rzadko zdarza… taki model.

Spoglądam na niebo i czuję tę wiosnę. Chłonąc błękit nieba, z nielicznymi o dostojnie płynącymi chmurkami cudownie rozświetlony Słońcem odczuwam dopiero jak mi było brak właśnie tego. Czyli jednak warto czasem pocierpieć, bo potem ta radość jest taka fajna…