ReA – a jednak jest

Choć wiem, że moje choróbsko (reaktywne/odczynowe zapalenie stawów) jest ze mną cały czas, już od ponad roku, to przez ostatnie pół roku stan poprawił się na tyle, że przestało być odczuwalne i utrudniające funkcjonowanie. Powróciłem do planów, które już rozważałem tylko w myślach… góry, ścianka i kilka innych.

Halny wieje w górach, zmiany pogodowe, wyczerpujący tryb życia, bo dużo pracy, a rodzinę trzeba utrzymać, podżeranie za dużo czegoś, czego nie powinienem. Choć tu akurat podjadałem i tyle wcześniej a stan poprawiał się z tygodnia na tydzień.

Jednak się boję samego siebie, że będąc świadomym zagrożeń odszedłem od dyscypliny dnia codziennego. Nadwyrężyłem siły, rozregulowałem ustabilizowany rozkład dnia… dlaczego o tym piszę … ano dlatego, że prawy staw skokowy i ścięgno Achillesa dają mi dobrze do wiwatu 😦 Boję się, że mogłem zaprzepaścić pół roku pracy, a więc pół roku użerania się moich nerek i wątroby z chemią lekarstw.

Nie mam wyboru i rezygnuję z aktywności, które do tej pory były dla mnie normalne, z aktywności, które mnie radują, na rzecz tych, które radują mnie bardziej…

Moje Panie doktórki mają rację zwracając uwagę, że w przypadku chorób autoimmunologicznych chodzimy po ostrzu noża, po grani z największą możliwą ekspozycją. Najczęściej nie ma marginesu własnych błędu, układ czysto zero-jedynkowy…